Spódnica to element dopełniający każdego kobiecego stroju regionalnego. Folkowe wzory prezentują się wyjątkowo pięknie na solidnym, kaskadowo opadającym materiale, który pięknie układa się wokół nóg. Spódnice niesamowicie wirują w tańcu, podkreślają sylwetkę właścicielki. W naszym sklepie znajdziesz spódnice tradycyjne, bogato zdobione kwiatami, koronką, haftem. To bogactwo kolorów – całe palety czerwieni i burgundu, niebieskiego, czarnego. Zachwycą Cię swoją piękną formą i staną sie spektakularną częścią scenicznego wizerunku.Kategorie. Strój ludowy komplet (18) Damski (10) Męski (8) Elementy stroju damskiego (55) Elementy stroju męskiego (32) Wyszukaj. Skasuj.
Strój Biłgorajski Stroje Lubelskie, Podkarpackie Strój biłgorajski był wykonywany niemal w całości z surowców, które można było uzyskać samemu lub kupić u wiejskich wytwórców. Bardziej kosztowne detale stroju, na przykład prawdziwe korale, były oznaką... Strój Bytomski Stroje Śląskie Jeszcze dzisiaj na Górnym Śląsku są miejscowości, gdzie starsze osoby ubierają się zgodnie ze starą tradycją. Młodsi po ludowy strój sięgają z okazji większych świąt. Strój Cieszyński Stroje Śląskie Na tradycyjny strój cieszyński składały się ubrania wykonywane z drogich, fabrycznych tkanin. Najbardziej charakterystyczne cechy regionalne miał strój kobiecy. Strój Dolnośląski Stroje Śląskie Tradycyjny strój dolnośląski przestał być noszony w połowie XIX wieku. Jako pierwsi z tradycyjnych ubrań zrezygnowali mężczyźni. Strój Górali Beskidu Śląskiego Stroje Góralskie Tradycyjny strój Górali Śląskich zaczął wychodzić z użycia pod koniec XIX wieku. Jako pierwsi z tradycji wyłamali się mieszkańcy dolin rzek oraz miejscowości położonych blisko większych miast. Strój Górali Łąckich Stroje Góralskie Górale Łąccy mieszkali na terenach obejmujących Beskid Wyspowy, Beskid Sądecki i Gorce. Administracyjnie rejon należy do gminy Kamienica i Łącko w dzisiejszym województwie małopolskim. Strój Górali Żywieckich Stroje Góralskie Strój Górali Żywieckich był noszony przez mieszkańców Beskidu Wysokiego, Beskidu Małego oraz w dolinach Skawy i Soły. Historia stroju Górali Żywieckich jest dość krótka. Tradycyjnych strojów zaprzestano... Strój Krakowski Stroje Małopolskie Strój krakowski jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich strojów ludowych. Swoją sławę zawdzięcza Tadeuszowi Kościuszko, który nosił go podczas insurekcji. Męskim okryciem głowy w stroju Krakowiaków... Strój Krakowski - Wschodni Stroje Małopolskie Strój Krakowiaków Wschodnich jest bardzo podobny do ubioru ich zachodnich sąsiadów. Oba te stroje różnią się między sobą w zasadzie tylko ozdobami. Strój Krakowiaków Wschodnich nie był jednolity, ale... Strój Krzczonowski Stroje Lubelskie, Podkarpackie W stroju krzczonowskim mężczyźni najczęściej zakładali na głowę słomiane kapelusze. Tego typu okrycia głowy nosiło się praktycznie o każdej porze roku. Kapelusze wyplatało się z niedojrzałej słomy żytniej.... Strój Kujawski Stroje Wielkopolskie, Kujawskie Strój kujawski wyszedł z użycia na tyle szybko i definitywnie, że placówkom muzealnym nie udało się nawet skompletować całego zestawu. Zebrano jedynie poszczególne części stroju kujawskiego. Męski kapelusz... Strój Lachów Sądeckich Stroje Małopolskie W stroju Lachów Sądeckich widoczne są wpływy strojów: góralskich i nizinnych. Te inspiracje odbiły się w szczególności na ubiorze męskim. Po góralach Lachowie Sądeccy przejęli szeroki pasy i cyfrowane... Strój Lachów Szczyrzyckich Stroje Małopolskie Lachowie Szczyrzyccy, zamieszkujący tereny przejściowe, ubierali się podobnie jak mieszkańcy Małopolski, zwłaszcza ci z okolic Krakowa. Ale w tradycyjnych strojach Lachów Szczyrzyckich widać było również... Strój Lubuski Stroje Wielkopolskie, Kujawskie Tradycyjny, ludowy strój lubuski zachował się do połowy ubiegłego wieku tylko na obszarach peryferyjnych, między Babimostem a Międzyrzeczem. Najwięcej osób ubierało się w tradycyjny sposób w miejscowości... Strój Opoczyński Stroje Małopolskie Na przestrzeni ostatnich 150 lat tradycyjny strój opoczyński zmieniał się wiele razy. Najczęściej były to zmiany związane z zastosowaniem nowych technik tkackich. Strój Orawski Stroje Góralskie Tradycyjny strój orawski był noszony jeszcze w okresie międzywojennym i dopiero po zakończeniu drugiej wojny całkowicie zniknął z tego regionu. Nakryciem głowy mężczyzn był kapelusz z niewielkim, lekko... Strój Podhalański Stroje Góralskie W stroju podhalańskim widać wiele cech wspólnych ze strojami noszonymi przez górali mieszkających na terenie całych Karpat. Męski strój podhalański był bardziej konserwatywny i zmieniał się rzadko,... Strój Podlaski Stroje Mazowieckie, Podlaskie W męskim stroju podlaskim za nakrycie głowy służył kapelusz z żytniej słomy. Zimą zakładano cieplejsze maciejówki oraz rogatywki. Kapelusze mężczyzna najczęściej robił własnoręcznie. Rondo kapelusza... Strój Rzeszowski Stroje Lubelskie, Podkarpackie Mężczyźni nosili latem słomiane kapelusze, wykonane z żytniej plecionki. Główka kapelusza była miękka, niska i okrągła, denko było płaskie, kania szeroka i lekko podwinięta z tyłu. W dni świąteczne... Strój Sieradzki Stroje Wielkopolskie, Kujawskie Tradycyjny strój sieradzki zanikał powoli, zarówno w przypadku męskiej, jak i damskiej garderoby. W przypadku mężczyzn dłużej zachował się strój roboczy, a z ubioru świątecznego najpóźniej zniknęły... Strój Szamotulski Stroje Wielkopolskie, Kujawskie W okręgu szamotulskim mężczyźni jako nakrycie głowy nosili najczęściej kapelusze albo czapki rogatywki. Kapelusze wykonywało się głównie z filcu. Rondo kapelusza było raczej wąskie, główka prosta, a... Strój z okolic Kacwina i Trybsza Stroje Góralskie Tradycyjne kapelusze robiono z czarnego filcu albo z owczej wełny. Aby ochronić materiał przed przemakaniem, filc i wełnę nasączano tłuszczem. Kawalerowie ozdabiali swoje kapelusze wstążkami, najczęściej... Strój z Tomaszowa Stroje Lubelskie, Podkarpackie Tradycyjny strój ludowy tamtejszej ludności największą popularnością cieszył się na początku XX wieku. Po tym okresie zakładano go coraz rzadziej i mniej chętnie. W użytku był jeszcze przed drugą wojną... Strój Żywiecki Stroje Małopolskie Męskie nakrycie głowy w stroju żywieckim było inspirowane czapkami wojskowymi z czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego. Męska czapka była wysoka, miała kształt miękkiej rogatywki i nosiło się ją lekko...
Atlas Polskich Strojów Ludowych. Atlas Polskich Strojów Ludowych – seria wydawnicza Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, ukazująca się od 1949 roku. W ramach serii publikowane są zeszyty, które stanowią szczegółowe opracowanie strojów ludowych z poszczególnych regionów Polski. Jak dotąd wydanych zostało 48 zeszytów. Kapelusze z wysoką, sztywną, stożkowatą główką, mal. Włodzimierz Tetmajer, Ubiory ludu polskiego Kraków 1904 Jeszcze pod koniec XIX w. nakryciem głowy powszechnie używanym przez mężczyzn był czarny, wykonany z filcu kapelusz tzw. celender lub żeleźniak. Miał wysoką (12-15 cm) główkę w kształcie ściętego, wydłużonego stożka i niewielkie rondo. Główkę kapelusza otaczała czarna aksamitka, niekiedy zdobiona wytłaczanymi wzorami, spięta klamerką lub zszyta. Lamowano ją skręcanym sznureczkiem, a dodatkową ozdobę stanowiły krótkie pawie pióra, szych oraz bukieciki sztucznych kwiatów. Chłopiec w kapeluszu z wysoką, sztywną, stożkowatą główką fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Magierka, mal. Włodzimierz Tetmajer, Ubiory ludu polskiego Kraków 1904 Magierka to okrągła czapka robiona na drutach z białej wełny, ozdobiona wąskimi, najczęściej czerwonymi paskami lub innymi drobnymi wzorami. Główki magierek były różnej wysokości, proste lub w kształcie grzyba. Dziano je, tworząc jajkowaty, zamknięty z obu stron walec, który poddawano procesowi folowania. Następnie jeden jego koniec wtłaczano do środka. Powstały w ten sposób podwójny worek modelowano na specjalnej formie lub bezpośrednio na głowie. W efekcie powstawała okrągła czapka z wywiniętym otokiem i wyodrębnionym denkiem. Chłopiec w magierce, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Pocałunek, L. Löffler, pocztówka, wyd. „Galeria Polska”, Kraków, własność prywatna Rogatywka, akwarela, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Najbardziej znane, wręcz utożsamiane z tym, regionem nakrycie głowy to rogatywka – zawsze czerwona, z otokiem z czarnego lub ciemnoszarego futra baraniego o krótkim, najczęściej skręconym runie. Tworzyły ją cztery kliny, krojone z cienkiego sukna (każdy w kształcie trójkąta równoramiennego). Krakowiak, mal. H. Uziembło, pocztówka, seria malarstwo polskie, Wyd. "Galeria Polska" Kraków, 1910, własność prywatna Kawalerowie i drużbowie przystrajali rogatywkę mocując na jej boku pęk długich pawich piór. Ich końce związywano opadającymi aż na ramię czerwonymi lub różnokolorowymi wstążkami. Rogatywka. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. K. Wodecka Chłopcy z palmą, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Stroje krakowskie, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Krakowiacy nosili koszule o kroju przyramkowym, z niewielkim, prostym wykładanym kołnierzykiem, rozcięciem na przodach i rękawami wszytymi w mankiet. Noszono je wpuszczane w spodnie. Do przełomu XIX i XX w. były szyte z lnianego samodziału, później także z fabrycznego płótna bawełnianego. Niekiedy przyozdabiano je haftem w kolorze białym. Główną ozdobę krakowskiej koszuli męskiej stanowiło zapięcie przy szyi, a było nim wiązanie z czerwonej wstążeczki lub pakfongowa albo srebrna spinka z koralem (ewentualnie jego imitacją). Mężczyzna przepasany pasem z brzękadłami, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Pasy z brzękadłami wykonywano z wyprawionego na biało rzemienia, o szerokości do 4 cm i długości około 150 cm. Pas tego typu był zapinany na mosiężną sprzączkę z jednym przekolcem, ozdobiony rzędami małych, mosiężnych guziczków oraz plecionką z czerwonej i zielonej skóry safianowej. Z boku pasa, na jednym, dwóch lub trzech rzemykach mocowano mosiężne kółka z dużym otworem pośrodku – tzw. brzękadła. Dzwoniły one w czasie poruszania się, a szczególnie mocno w czasie tańca. Ponadto, przy pasie mocowano niekiedy także składany nożyk, torebkę na krzesiwo, hubkę i krzemień. Pasem tym opasywano najczęściej kaftan, ale niekiedy także i sukmanę. Zakładano go tak, by brzękadła znalazły się na lewym boku mężczyzny. Pas z brzękadłami. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Stroje krakowskie, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Pas ze złożonej podwójnie cielęcej skóry, wyprawionej na brązowo nazywano opaskiem lub trzosem. Miał on od 10 do 25 cm szerokości. Tworzyły go trzy elementy. Część zasadnicza, o kształcie dwóch połączonych podstawami trapezów, opasywała talię tylko w części. Jej przedłużenie i uzupełnienie stanowiły dwa proste rzemienie: jeden z okrągłą sprzączką i przekolcem, drugi z dziurkami, to one służyły do zapinania. Zasadnicza część pasa była bogato przystrojona. Zdobienie na niej stanowiły ażurowe, wycięte w skórze motywy na podkładce z czerwonego sukna, mosiężne guzy i hafty. Pas zakładano zawsze w ten sposób, że części zdobne znajdowały się z przodu i na plecach, zapięcie zaś z boku. Opasywano nim najczęściej kaftan, nawet wtedy gdy zakładano na niego sukmanę. Chłopiec w stroju krakowskim, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spodnie Krakowiaków, tzw. portki, miały prosty krój i rozcięcie z przodu. Nogawkę tworzył jeden płat tkaniny, która w części górnej po przymarszczeniu wszywana była w pasek. Stroje krakowskie, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spodnie noszone latem szyto z cienkich, fabrycznych tkanin bawełnianych, najczęściej w wąskie, pionowe czerwone lub niebieskie paski lub drobne wzorki. Na spodnie zimowe przeznaczano grube tkaniny lniane. W chłodne dni zakładano jednocześnie kilka par spodni. Noszono je wpuszczane w buty, lekko tylko wywijając nogawkę na cholewę. Generalnie nie był to szczególnie eksponowany element ubioru. Przód kaftana z rękawami (żupana męskiego), Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Słowo kaftan określało dwa typy okryć wierzchnich. Najczęściej nazywano tak długą, pozbawioną rękawów kamizelę, ale także kaftan z rękawami. Miały one taki sam krój, szyto je z granatowego sukna (sporadycznie czarnego), podszywano czerwonym. Były długie za kolana, dopasowane w talii, pod szyją wykończone gładko lub ze stojącym kołnierzem. Po bokach miały przykryte klapką kieszenie, a z tyłu, od poziomu pasa, zwisające luźno poły tzw. skrzela. Kaftany zapinane były jedynie na haftki przyszyte w talii. Ich zdobienie było bardzo różnorodne. Mogły je stanowić różne guziki (duże i płaskie mosiężne, błyszczące lub ciemne z masy plastycznej, oraz używane jednocześnie lub osobno małe mosiężne i białe z masy perłowej), a także jedwabne lub bawełniane pompony tzw. chwosty w kolorze czerwonym, amarantowym oraz zielonym. Tył kaftana z rękawami (żupana męskiego), Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Drużba, mal. H. Uziembło, pocztówka, seria malarstwo polskie, Wyd."Galeria Polska" Kraków, 1910, własność prywatna Mężczyzna ma na sobie kaftan bez rękawów Szczególnie bogato zdobione kaftany noszono w Bronowicach i we wsiach położonych na północny-zachód od nich. Na ich przody przyszywano po kilka rzędów perłowych lub mosiężnych guziczków, a także amarantowe lub czerwone chwosty. Te same ozdoby przystrajały także klapki kieszeni, kołnierzyk oraz miejsca łączące skrzela z resztą kaftana. Natomiast na kaftanach przywdziewanych na wschód od Krakowa przystrój stanowiły duże płaskie guziki (mosiężne lub z masy plastycznej) i zielone chwosty. Kaftan z rękawami stanowił zawsze okrycie wierzchnie. Natomiast kaftany bez rękawów w okresie letnim noszone były przez młodych mężczyźni jako okrycie wierzchnie, ale głównie zakładano je pod sukmanę lub kaftan z rękawami. Kaftan bez rękawów. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Zdobienie klapki kieszeni kaftana bez rękawów. Ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Mężczyzna w kaftanie (żupanie), fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Młodzi mężczyźni w kaftanach bez rękawów i sukmanach Przód sukmany, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Najważniejszy, świadczący o zamożności element ubioru męskiego stanowiła sukmana. Szyto ją z białego, cienkiego sukna, a od spodu podszywano czerwonym. Do linii pasa opinała ciało, niżej rozszerzała się ku dołowi. Zawsze sięgała poniżej kolan, zakrywając część butów z cholewami. Miała stojący kołnierz i długie, zwężające się przy dłoniach rękawy wykończone trapezowatym mankietem – klapką, która nie okalała całego obwodu rękawa. Bok sukmany, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Sukmany były bardzo różnorodnie zdobione. Do kaftanów z perłowymi guzikami i amarantowymi lub czerwonymi pomponami (chwostami) noszono sukmany z chwostami w tym samym kolorze lub ozdobione czarnym szamerunkiem w kształcie pętlic. Natomiast do kaftanów z pomponikami zielonymi zakładano przeważnie sukmany mające chwosty czarne. Chłopiec w sukmanie z czerwonymi chwostami, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Para młodych, mężczyzna kaftanie z perłowymi guziczkami i sukmanie z amarantowymi chwostami, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Starzy gospodarze, mężczyzna w sukmanie z czarnym szamerunkiem, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Znane były także sukmany ozdobione wyszyciem z czarnej przędzy, zwano je żałobnymi, a ludowa tradycja wiązała ich nazwę i zdobienie z żałobą noszoną po męczeńskiej śmierci św. Stanisława. Ten ostatni typ sukman nie był nigdy zakładany na kaftan, stanowił okrycie wierzchnie noszone bezpośrednio na koszulę. Mężczyźni jeden w kaftanie bez rękawów z zielonymi chwostami, drugi w sukmanie z amarantowymi, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Przód płótnianki, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Płótnianka (górnica) to okrycie wierzchnie o kroju poncho podłużnego, szyte z samodziału lnianego. Długie, sięgające do połowy łydek, z wąską i dla usztywnienia stebnowaną stójką, o prostych rękawach zwężających się przy dłoniach i wykończonych niewielką klapką (podobnie jak przy sukmanie). Płótnianki zapinano na haftki przyszyte pod szyją i w pasie, nigdy nie przepasywano ich pasem. Zdobiły je delikatne, zwykle czerwone wyszycia rozmieszczone wzdłuż przodów, dolnej krawędzi, a także na mankietach i klapkach oraz na stójce. Tył płótnianki, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Mężczyzna w butach ze sztywną cholewą, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Do stroju krakowskiego używano dwóch typów butów z cholewami. W obu przypadkach sięgały one poniżej kolan, szyto je z wołowej skóry, a ich obcasy podkuwano metalowymi podkówkami lub blaszkami. Niekiedy pod podeszwę wszywano specjalnie spreparowany kawałek skóry by skrzypiały w czasie chodzenia. Różniły je cholewy, które mogły być miękkie lub sztywne, te ostatnie miały harmonijkę w okolicach kostki. Chłopiec w butach z miękką cholewą, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spinki męskie, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Do stroju krakowskiego mężczyźni nosili spinki i pierścienie. Używana przez nich spinka, oglądana z profilu, przypominała zamknięty od góry kielich z dużym koralem osadzonym w jednej, lub dwóch ząbkowanych opaskach. Tworzyły ją dwie okrągłe tarczki połączone tulejką. Spinano nią koszulę pod szyją, przekładając dolną tarczkę przez dwie nakładające się na siebie dziurki, w ten sam sposób jak czyni się to używając spinek do mankietów. Chłopiec w koszuli spiętej spinką, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Spinka męska z koralem szlachetnym ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Pierścień męski z koralem szlachetnym ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Męskie pierścienie miały kształt przypominający kastet. Na szerokiej obrączce znajdowało się jedno duże lub trzy mniejsze, guzowate oczka z korala. Wyroby te wykonywano z korala prawdziwego lub mas go naśladujących oraz srebra o różnych próbach albo innych imitujących go stopów, najczęściej pakfongu. Jest to tradycyjny strój i muzyka muzeum tuż obok Pelekas na drodze pod górę, jest otwarta od 10.00 do 14.00 za opłatą 2 Euro. There is a traditional costume and music museum just outside Pelekas on the way up the hill, it is open from 10.00 to 14.00 for a 2 Euro fee. You Are Here: Strona główna / Katalog strojów ludowych / Strój do polki warszawskiej